Spice [vocaloid; szkolne; romans; 2os; hetero; +18]

Len: -Rin, przesadzasz jeśli chodzi o mnie. To nie jest zdrowe. Wolałbym, żebyś przestała- dorzucił opuszczając hol, wparowując przez kuchnie na schody, mijając uprzednio łazienkę. Jego buty leżały w przed pokoju rozrzucone, jak on w nieładzie leżał na łóżku próbując spać.

Rin

Warknęłam coś pod nosem i nawet nie odpowiedziałam, poszłam do swojego pokoju kładąc się na łóżku i przyciskając do poduszki. Nienawidzę siebie... Może powinni napisać dla nas nową piosenkę? Ta... Ale po co się wysilać?! Przytuliłam jeszcze mocniej poduszkę wlepiając ślepia w zdjęcia. Mogłam zostać na dworze... Burknęłam coś po raz kolejny niezrozumiałego nawet dla mnie. Zegarek wskazywał kilka minut przed pierwszą. Nie zasnę dzisiaj...

Len: Wstał z samego rana, całkiem zaspany pomaszerował do łazienki na dół. Budził się kilka razy w nocy. Śnił mu się moment, w którym zastrzelił nieznanego mężczyznę. Oraz ten, jak dusił matkę. Głęboko oddychał, było mu ciężko na płucach. W miarę możliwości naprawiła to lodowata woda, spływająca po jego ciele. Po wyjściu z łazienki wyjął coś z lodówki, dokładniej parę kulek winogrona. Włożył je do ust zakładając buty.
-Rin pośpiesz się! Nie lubię się spóźniać!- rzucił w stronę jej pokoju.

Rin

Wyszłam z pokoju już ubrana. Nie powiem, żebym wyglądała wesoło. Zaszłam po schodach i złapałam jabłko. Nie byłam głodna. Grzywka opadła mi na oczy, kiedy zakładałam trampki. Postanowiłam nie brać deskorolki, a taki miałam właśnie wczoraj plan. Wzrokiem przeleciałam wszystkie wieszaki szukając swojej czarno-biało-żółtek kurtki. Hmm... Gdzieś wsiąkła... Trudno mogę i bez niej... Chwyciłam torbę i podałam Len'owi jego. Wyszliśmy zamykając za sobą drzwi. Pogoda była całkiem ładna jak na początek listopada. Patrzyłam przed siebie nieco pustym wzrokiem kończąc jabłko, które wcześniej zabrałam ze stołu.

Len: Szli wolno, milcząc ciszą której żadne nie chciało przerwać. Dotarłwszy do szkoły blondyn rozdzielił się od blondynki, znikając w szkolnym tłumie. Dookoła rozlegały się niewielkie stragany, z jedzeniem lub pamiątkami. A za nimi, za szkołą, stała ogromna scena.

Rin

No i gdzie on zniknął? Rozejrzałam się za bratem, ale nie było go nigdzie obok. Warknęłam niezadowolona. Przecież musi pamiętać, że śpiewamy! Z lekka zdenerwowana spojrzałam na zegarek. Matko! Spóźnimy się jak zaraz... Dosłownie wbiegłam w tumany ludzi. Czy oni wszyscy są ze szkoły?! Byłam niska, więc zazwyczaj nikt nawet nie wiedział, że idę! -LEN! LEN!- wrzeszczałam na całe gardło szukając blondyna. -LEN!- kolejny wrzask, a za odpowiedź otrzymałam jedynie gwar dzieciaków. Scena była idealna... Piosenki, które wybrałam według mnie były idealne, ale... Co na nie mój brat? Zrezygnowana szłam już tylko prosto...Byle dalej... W końcu zauważyłam bliźniaka w tłumie rozwrzeszczanych fanek. Jeny, czy one nigdy nie dadzą mu spokoju?! Zawarczałam cicho praktycznie rzucając się w tamtą stronę, by nie "porwał" mnie tłum. Chwyciłam dłoń Lena ściśle splatając ją ze swoją. -Musimy iść się przygotować!- powiedziałam pokazując głową zaplecze dla wokalistów. Hmm... Musi przecież chociaż raz ze mną prześpiewać i przypomnieć sobie ruchy...