Spice [vocaloid; szkolne; romans; 2os; hetero; +18]

Len: Nie musiał się długo powstrzymywać, mógł włożyć penisa do jej wnętrz już teraz, ale jej reakcje bawiło go w taki sposób, że nie mógł przestać. Co chwilę się chichrał ujrzawszy jej nagłe ruchy i rumieńce. Palcami jednej ręki poruszał się w jej pochwie, drugą zaś ułożył na biodrze wędrując nią w górę, do łopatek i w dół aż do pośladków. Ustami jakby drążył dziurę w jej szyi, zasysając i pozostawiając coraz bardziej widoczny, fioletowy ślad.

Rin

Dziewczyna zerknęła na Lena. Jej oddech był już dużo krótszy i bardziej urywany. Widziała jak co jakiś czas jej bliźniak śmieje się pod nosem. Przez to jej twarz stała się jeszcze bardziej czerwona i gorąca. Nie skomentowała tego tylko przymknęła oczy ocierając się lekko o chłopaka. Skóra ich obojga była już rozżarzona jak węgiel. Czuła jak to gorąco z brzucha rozrasta się przejmując uda i każdą część jej kobiecości. Temu wszystkiemu towarzyszył jej pewnie strach. Powtarzała sobie, że Len wie, iż to jej pierwszy raz, a jednak nie uspokajało ją to. Nie chciała się w końcu ośmieszyć.

Len: * O kurwa * pomyślał, gdy w końcu uświadomił sobie powagę sytuacji. Blondynka wiła się pod każdym, nawet najdrobniejszym ruchem jego ciała. Już od początku była mokra, ale teraz poczuł jak z podniecenia stała się jeszcze bardziej, pomiędzy nogami.
* Kurwa, kurwa, kurwa, kurwa, kurwa, kurwa, kurwa... * reprezentował myśli właśnie w taki sposób. Rin nie była jakąś tam sobie klientką, z którymi do jakiegoś czasu spędzał wolne i nie wolne chwilę, jako dziwka. Ale teraz mógł jedynie kląć w myślach, gdyż był tak napalony, że można by nim zadowolić całą armię ladacznic. -Postaram się żeby nie bolało- ułożył słowa w jej uchu przytulając nagie, powabne ciało do siebie, wsuwając, jak na razie, jedynie główkę penisa, poruszając nim wzdłuż.

Rin

Dziewczyna czuła jak serce przyspiesza z każdą kolejną chwilą. Delikatność a za razem stanowczość Lena sprawiała, że czuła się spokojniejsza. Przejechała dłonią po jego żuchwie, lekko, jakby badając, czy to nie sen. Jej ciało przeszył dreszcz, gdy gorący oddech chłopaka połaskotał jej ucho. Nie odpowiedziała, tylko przyciśnięta, a może raczej opatulona drugim ciałem złapała lekko ramiona Lena. Drżała z nadmiaru emocji i podniecenia. Czując jednak, że Len jak na razie wszedł główką swojej męskości w nią wydała dźwięk podobny do pomruku pomieszanego z cichym jęknięciem.

Len: Powstrzymywał się przed natychmiastowym dojściem, ze strony Rin nie potrzebował wiele. Każde jej pierdnięcie było dla niego zajebiste, chociaż to tylko metafora.
Powoli, ale i z "przytupem" wkładał do jej wnętrz rozżarzonego penisa. Było ciasno, ale i cholernie przyjemnie.

Rin

Ciało dziewczyny reagowało samo z siebie. Trzymała Lena za ramiona, bo nie wiedziała co zrobić w międzyczasie z rękami. Jęknęła raz, kiedy chłopak mocniej pchnął w nią swoją męskość. Czuła jak bardzo jest jej gorąco, a jednocześnie przyjemnie. Trochę bolało, ale mogła stwierdzić, że Len dotrzymuje danego słowa.
Część włosów opadła jej na czoło przez moment zasłaniając szerokie pole widzenia,a do oględzin przed oczami miała jedynie początek szyi brata, gdyż był od niej wyższy. Przytulonej Rin zdawało się jakby za moment wraz z bliźniakiem mieli stać się jednością.

Len: Lekko pchnął ją na ścianę kabiny, po czym już całkowicie przygotowawszy, że tak powiem, Rin wkładał i wyciągał penisa całkiem namiętnie i szybko. W sumie to tylko czekał na moment, żeby go wyjąć bo z tego wszystkiego zapomniał o zabezpieczeniu. Jak już stąd wyjdzie, miał wrażenie, to pierdolnie sobie w łeb czymś ciężkim.
Powoli już dochodził, Rin też była u kresu wytrzymałości. Po wszelkich otarciach i pocałunkach, wbiciach paznokci w plecy ( tu akurat mówię o rozdziewiczanej Rin ) skończyli. Len wyjął z niej swój sprzęt, rozlewając dookoła białą substancję zwaną spermą. Teraz ich ciała zlewała woda, którą ponownie mocniej odkręcił.

// Wybaczcie za ten pełen idiotyzmu post. Ostatnio mam wenę tylko na gejowski seks... Hah (._.)'

Rin

Cała czerwona jeszcze lekko dyszałam. Nie usłyszałam jeszcze nawet słowa od brata. Patrzyłam się w jeden punkt bojąc się, czy może zrobiłam coś nie tak? Nie byłam pewna, czy powinnam patrzeć mu w oczy. Zaryzykowałam i podniosłam głowę natrafiając na błękitne tęczówki Len'a. Na sam jego widok serce zabiło jak oszalałe. Nie odezwałam się, ale uniosłam delikatnie kąciki ust idąc krok do przodu.
...Niedługo szykuje się konkurs i wygrany pojedzie w trasę... Może nam się to uda?

Len: Uśmiechnął się i nachylił żeby ją pocałować. W sumie nie wiedział za bardzo za co łapać. Czy za spodnie, czy jednak myć się dalej, jednak zdejmując glany.
Zaryzykował i podciągnął spodnie, ucałował Rin w policzek i cały mokry opuścił łazienkę.

Rin

Opuściłam głowę zaraz jak drzwi się zatrzasnęły. Poczuła się trochę jak... Panna do towarzystwa, bo Len nawet się nie odezwał, ale starała się pominąć ten fakt powtarzając w głowie, że jej brat mógł też się skrępować, czy coś...
Wyszła z łazienki ubrana już w piżamę. Była to żółta bluzka na ramiączkach w czarne klucze wiolinowe i ciemne, krótkie spodenki. Poczłapałam na boso do salonu. Tak jak się spodziewałam Len siedział na kanapie już w bokserkach i zajadał się chipsami wpatrując w szklany ekran. Cicho przestąpiłam próg zastanawiając się gdzie usiąść. Z jednej strony miałam ochotę podejść do Lena i się przytulić, a z drugiej czułam jak pieką mnie policzki od pozostałego wstydu...

Len: -Rin przestań się skradać jak ten ninja i siadaj- rzucił nawet się nie odwracając. Wciąż i wciąż przełączał kanały w telewizorze, nie mogąc znaleźć nic, co by go zainteresowało.

Rin

Kiwnęłam lekko głową i siadłam przy Lenie patrząc na przelatujące obrazki... Jeny...Ile kolorów. Nie wiedziałam jak i czy w ogóle się odzywać. Czułam się jakoś dziwnie... Zerknęłam na bliźniaka z lekkim uśmiechem błąkającym się na ustach. Było późno, ale ja nie byłam zmęczona. Coś mi nie dawało być zmęczoną...

Len: -Ja chyba dzisiaj nie zasnę- jęknął ziewając. Podrapał się po nadgarstku i ułożył wygodnie na kanapie.
Głowę delikatnie położył na ramieniu Rin, i przymknął oczy, chociaż mówił, że nie zaśnie to był cholernie zmęczony. -Kocham Cię- wymruczał łapiąc ją za rękę i już na dobre odlatując.

Rin

Poczułam jak na mojej twarzy pojawił się mimowolny, szeroki uśmiech. Splotła ich palce opierając głowę o oparcie kanapy. -Ja Ciebie też kocham Len- szepnęłam sama zamykając oczy. Czułam jak szczęśliwa odlatuję do krainy snów. W głowie rozbrzmiewały mi słowa chłopaka. Takie dwa, niewinne słówka, ale napawały mnie niezmierzoną radością... Po chwili rozmyślań odpłynęłam do świata marzeń sennych.

Len: Obudził się tuż nad ranem, okryty kocem. Rin nie było już obok a on zawalał całą kanapę. Zbudził go dźwięk dzwoniącego telefonu. Z ociąganiem, nawet nie patrząc wybadał telefon, otworzył, odebrał. -Kto śmie mnie budzić z rana?- burczał mając twarz przyciśniętą do koca.

Kamui:
- Tylko przystojny przyjaciel pewnego gbura. A na serio to siema, jak się spało? Mam nadzieje, że nie zapomniałeś wczoraj o niezbędniku każdego mężczyzny, prawda? Chociaż, po co ja pytam, jak mnie to nie obchodzi? Nie przeproszę za dzwonienie „tak wcześnie”, bo już po czternastej. Chciałem się tylko przywitać gdyż, ponieważ, bo od wczoraj się stęskniłem.

Len: -Jak się stęskniłeś to weź po prostu przyjdź- rzucił i rozłączył się.
-Rin! Kochanie, skarbie, myszko! Co na śniadanio-obiad?!- zaśmiał się krzycząc w stronę kuchni.

Rin

Wstałam dość wcześnie. Len jeszcze spał, więc okryłam go kocem i poszłam się ubrać i tak dalej. Mijały godziny, a ja nie chcąc budzić brata skradałam się na palcach. Zaczęłam przygotowywać spaghetti. Zrobiłam sos, a makaron postanowiłam trochę później. Zadowolona bawiłam się swoim prezentem.
Usłyszałam około drugiej telefon i głos Len'a. Akurat wstawiłam makaron...
-Spaghetti kotek!- odkrzyknęłam z uśmiechem. Ma chyba dobry humor, a mnie to tak cholernie cieszy!

Len: -A, spoo- noga chłopaka niechcący ześlizgnęła się, gdy próbował odłożyć telefon. Szczelnie zawijając się w kołdrę upadł na ziemię z hukiem, nabijając sobie świeżutkiego siniaka w miejscu zwanym dupą. -..ko- dokończył zdanie. W niewiarygodnie powolny sposób wydostał się z objęć kołdry, idąc w stronę kuchni zdążył się jeszcze parę razy potknąć o własne nogi. Ale w końcu trafił. Od tyłu złapał dziewczynę za biodra i nachylając się pocałował w usta uśmiechając się przy tym wrednie, po paru chwilach zasiadł przy stole szeroko rozstawiając nogi.

Kamui: Zapatrzył się na wiejący świeżością HTC i z uśmiechnął się pod nosem. Właściwie mógłby wpaść do Lena rozwalając przy okazji drzwi, ale nie teraz. W tej chwili ważną rzeczą była jego praca, której chcąc nie chcąc nie mógł przerwać. Inaczej posypałyby się głowy.
Dlatego też nie zwlekając utworzył nową wiadomość, w którą wklepał mizernie jak dla niego zdanie.
„Nie mogę przyjść, bo pracuję, jeszcze się odezwę – Kamcio” I ruszył w stronę swojego nowego celu, biurowca.

Rin

Słyszałam tylko huk i jakieś warknięcia co jakiś czas. Zaśmiałam się odlewając wodę z gotowego makaronu. Nie mogłam powstrzymać uśmieszku na twarzy. Nałożyłam na talerze nasze porcja, gdy poczułam na sobie dłonie Lena. Mruknęłam prawie jak kot przy pocałunku i posypałam serem swoje danie, a Lenowi podałam starty ser na talerzyku obok, bo nie wiedziałam czy ma ochotę, do wszystkiego był jeszcze sok, albo cola. -Smacznego!- powiedziałam siadając do stołu na przeciw bliźniaka.

Len: Na dźwięk przyszłej wiadomości wzdrygnął się. Od razu sprawdził co napisał, ten debil, jak mniemał. Szybko przeczytał i czym prędzej wybył z kuchni, w połowie drogi rzucając, że idzie do Kamuiego. Wbiegł na górę i ubrał się szybko w to, co było pod ręką. Zszedł na dół gdzie w korytarzy nałożył glany. Wybiegł.
-Gdzie jesteś?- spytał blondyn mówiąc do fioletowowłosego przez komórkę, którą tamten zdążył odebrać. Zmartwił się przez chwilę, że tak szybko wybiegł z domu i nie powiadomił, normalnie, Rin. Ale cóż.

Kamui: Zdziwiwszy się na chwile aż zaniemówił jednak szybko przycisnął jakiegoś gościa do ściany wkładając telefon między ramię a ucho.
- Ulica Iwakura Hwy, biuro detektywistyczne, szóste piętro. Lepiej nie wpadaj, bo ja za nic nie ręczę – powiedział, rozłączając się i pakując trzymanemu biedakowi kulkę w łeb. Krew rozbryzgała się na ścianie a martwe ciało zsunęło się po niej z majestatem kalekiej świni. Odwrócił się w tempie turbo i kopnął kogoś z celów w głowę aż ten się przewrócił. Nachylił się nad nim i z miłym uśmieszkiem przestrzelił mu czaszkę, z której strzeliła krew prosto w twarz Kamuiego. Teraz wyglądał jak prawdziwy obłąkaniec godny miana następcy Yakuzy.

Len: Do tej pory każdy się zastanawiał, skąd blondyn wytrzasnął broń, ale nigdy tego nie zdradził. I teraz nie będzie wyjątku.
W biegu naładował magazynek, szybkimi krokami zbliżył się do windy. -Zajęta. Kurw...- kopnął w nią ciężkim butem i po schodach wybył na szóste piętro. Tamtejsze drzwi przywitał podeszwą glana. Pierwszym co zrobił, całkiem zorientowany kiedy do tego doszło, było wystrzelenie naboju w stronę osobnika, próbującego zajść Kamuiego.
Szara kulka, w międzyczasie zmieniając się w czerwoną, wbiła się w policzek przestępcy. Momentalnie przeszła za okiem i trafiła do mózgu. Od środka krwotok wewnętrzny był nieunikniony. Padł do tyłu, ocierając zmasakrowane krzesłem plecy o ścianę. Blondyn przyglądał się temu tylko parę sekund, ale prawię się zrzygał. Jednakże w jakiś sposób zapobiegł temu odruchowi, przewracając przez ramię człowieka, który próbował mu zgnieść głowę.
Chronił tyły, przody a nawet boki Kamuiego. Nie potrafiłby teraz myśleć o czym innym, jak o tym, żeby go znów nie stracić. Pochłonięty, nie zaproszony wdał się w bójkę. Ludzi było jeszcze sporo. Maleli z czasem zostawiając po sobie jedynie ślady krwi, różniącej się jedynie odcieniem czerwieni.

Kamui: Nie chciał przyznać, ale pomoc blondyna bardzo mu się w tej chwili przydała. Jednak nie mógł tego powiedzieć, nigdy. Wydawało mu się, że jeśli to zrobi to Len będzie chciał cały czas mu pomagać. Ale wszyscy siedzący w mafii nigdy nie byli bezpieczni i nie mógł zagwarantować przyjacielowi stuprocentowej pewności, że pewnej nocy ktoś by się nie podkradł i nie sprzedał mu kulki.
Kamui przywalił jakiemuś mężczyźnie z pięści w twarz, łamiąc mu tym samym nos. Szybko przebiegł i stanął za nim by przestrzelić mu kolana. Złapał brutalnie za włosy i nachylił się do ucha.
- A teraz powiesz mi, kim jest ten miły pan, który cię nasłał? – zapytał ochrypłym głosem, który jako szept wydawał się głosikiem nadchodzącej śmierci. Jednak zanim jego ofiara zdążyła coś powiedzieć jego oczy zaszły wieczną mgłą, a twarz nagle się zdeformowała. Cyjanek potasu. Chłopak puścił zwłoki i otrzepał ręce, podchodząc do swojego przyjaciela.
- Dobra robota, choć nie trzeba było. To, co u ciebie? Masz jakieś plany na dzisiaj? – zapytał, uśmiechając się wesoło i popychając blondyna ku wyjściu. Kiwnął po drodze mafioso z jego rodziny, który rozlał wszędzie paliwo. Wiadoma rzecz, pozbywanie się dowodów.