Let me go, My Prince! [historyczne,romans,fantasy;4os;hetero;+18]

Dawno dawno temu były sobie dwa królestwa czterech żywiołów i ciemności.W jednym żyły sobie dwie dobre i sprawiedliwe księżniczki. W drugim byli książęta - źli do szpiku kości, a ponad to chcący -przejąć królestwo nastolatek. Pewnego razu książęta wpadli na pomysł fałszywej ceremonii pokojowej i zaprosili na nie księżniczki.Dziewczyny niczego nieświadome zgodziły się i wyruszyły w drogę, jednak po drodze na powóz księżniczek napadli najemnicy,którzy porwali je i zanieśli książętom.  Jak to bywało w średniowieczu władczynie Merratrisu zostały przykute do ściany w sali tronowej niczym niewolnice.W między czasie książęta byli u nadwornego czarnoksiężnika,który stworzył dwa pierścionki z białego złota, na środku miały specjalne kamienie, każdy był tego samego koloru co oczy danej księżniczki. pierścionki były zaczarowane i pozwalały książętom panować nad dziewczynami. Co zrobią księżniczki gdy dowiedzą się,że są w pułapce a ich królestwo zostało podbite? Czy źli władcy poczują coś "prawdziwego" do nastolatek i to wyznają? Zobaczymy!


1.1 Jest osobą raczej poważną, ale w głębi duszy stara się być zabawna. Kieruje się myśleniem racjonalnym i zawsze znajduje pokojowe rozwiązania kłopotów. Ma często zmienne humorki i bywa spontaniczna. Włada powietrzem oraz częściowo nad ziemią- Silver

1.2 Siostra 1.1 . Osoba odważna i waleczna. miła. Czasami zbyt często kieruje się intuicją. Włada ogniem oraz częściowo nad wodą. Jest wierna każdej lubianej przez siebie osobie. Sprawiedliwa i uparta  - Pati213

2.1 - Starszy książę, chłopak złośliwy i arogancki natomiast nadzwyczaj spokojny. Nikt nie ma pojęcia, czy to tylko maska czy rzeczywiście taki jest. Nie szanuje praktycznie nikogo, a włada nad krajem żelazną pięścią. Uważa księżniczki za swoje nowe, bezużyteczne zabawki. Jego mocami są ciemność oraz władza nad umysłem drugiej osoby -Calentt

2.2 - Młodszy książę, ale także władca Krainy Ciemności. Mimo różnicy wieku wcale nie jest dziecinny ani nie korzy się przed bratem. Stosunek do innych ma lekceważący, nie słucha nikogo oprócz siebie i jeśli nadarzy się okazja, to pójdzie za radę 2.1. Dobrze wychowany księżulek, który uwielbia denerwować księżniczki oraz przyjęcia herbaciane. Posiada moce iluzji oraz hipnozy- Cheyenna

Ps. Moce barci nie działają na nich nawzajem! - Calentt ( sorki za wpierdzielanie się xD )

Dane podstawowe:
~ Imię: Saray
~ Nazwisko: Aella
~ Wiek: 17 lat


Jechałam właśnie powozem razem z moją siostrą.
-Mam nadzieję, że uda się ceremonia - powiedziałam do siostry. Nagle powozem za trzęsło i się zatrzymał. Wyszłam z powozu i poszłam na przód. Zobaczyłam jakiegoś bandziora z bronią i od razu w mojej dłoni pojawiła się kula ognia. Niestety dla mnie ktoś mnie złapał i zakrył usta oraz nos jakąś szmatką, która dziwnie pachniała. Zakręciło mi się w głowie i następne, co ujrzałam to tylko ciemność.
Po jakimś czasie powoli otworzyłam oczy i zamrugałam kilka krotnie. Byłam w jakieś sali tronowej. Nogi i ręce miałam przykute bezpośrednio do ściany. Szarpnęłam się i spojrzałam na siostrę, która była przykuta tak samo jak ja po drugiej stronie. Co się tutaj działo?
-Szlag by to - warknęłam i szarpnęłam się, ale nic z tego jak mogłabym się tego spodziewać.

Imię ~ Nanami
Drugie imię ~ Eleonora
Przezwisko ~ Nana
Nazwisko~ Aella
Wiek ~ siedemnaście
Data Urodzenia ~ 31.10
Znak Zodiaku ~ skorpion  
Grupa krwi ~ 0 Rh+

Nanami

Zapamiętać na przyszłość! NIGDY w życiu nie dawać działać Sarze! NIGDY! Warknęłam pod nosem kilka bluźnierstw, by zaraz mocniej szarpnąć za kajdany. -Szlag? Szlag? Nie wychodzi się z powozu! Co ja Ci mówiłam?!- burknęłam próbując wyśliznąć dłoń. Na razie nikogo nie widziałam. Spojrzałam bursztynowymi ślepiami na dwa trony. Hmm... Czyli wiemy kto nas porwał. BARDZO zabawne! Ja żądam wypuszczenia nas w tej chwili! -Halo?! Jest tutaj któryś?!- krzyknęłam mając na myśli oczywiście braci...

W ciemnościach się tułając przekręcił głowę, by spojrzeć na dwie dziewczyny kajdanami skute. Uśmiechnął się pod nosem, aby potem poprawić niedopiętą na ostatni guzik koszulę. Stawiał kroki pewne, zdecydowane co do czynów. Pierwszą dziewczyną do której podszedł była księżniczka Nanami, nie ważne jak na to spojrzeć, ona interesowała go o sto kroć bardziej niż Sara.
Pomieszczenie było przestronne, sufit wysoki, trony jak zawsze schludne. Oba takie same, jeden obok drugiego. Podłoga z czystych marmurowych płyt, środek sufitu zdobił srebrny żyrandol.
Stanął tuż przed nią, z szerokim uśmiechem wymalowanym na twarzy. Włosami starganymi, jakby przeszedł huragan, mimo to wyglądał przystojnie. Dwukolorowe oczy na które chorował tliły się w oparach Jego mocy. Żuchwa wyraźnie się odznaczała, długie rzęsy których był posiadaczem z każdym mrugnięciem przyprawiały o szybsze bicie serca Nany, chociaż nie spowodowane zauroczeniem. Powolutku chłonął powietrze wokół niej.
- A więc - zaczął - Witajcie w naszych skromnych progach (...) Jak wam minęła podróż? Mam nadzieję, że dobrze - złapał z ociąganiem kosmyk jej włosów i szarmancko ucałował koniuszki.

Dostojnym krokiem podążał obok brata, a za nim nadymała się jego czarna niczym smoła peleryna. W przeciwieństwie do Aresa, Anshar ledwo zaszczycił spojrzeniem dziewczyny i zasiadł na tronie. Naokoło niego nazbierało się niepotrzebnej ciemności tworząc wokół dziwną aurę, która zwykle działała na śmiertelników dezorientująco. Z mroku, jaki stworzył wyłoniły się tylko lśniące czerwienią oczy, które zimno obserwowały poczynania Aresa.
Po chwili ciszy, jaka kręciła się w jego głowie, przejechał ręką po szarych włosach i pstryknął palcami, a tuż obok jakby znikąd pojawił się utkany z cieni stoliczek, na którym stała jego ulubiona herbata oraz sernik. Jedna z jego małych przyzwyczajeń, których nie mógł się pozbyć w miły dla otoczenia sposób. A nawet nie chciał.
Anshar delektując się napojem demonów, zaczynał sięgać mackami swojej mocy coraz bliżej i bliżej księżniczek, nie było wątpliwości, jego działania iluzjonistyczne miały osłabić. Czekał z niecierpliwością aż zobaczy jak łamie się psychika ludzka. Albo jak poleje się krew. Jednak, jeśli nic takiego jego brat nie miał w planach to zadowoli się doszczętnym zniszczeniem jakiejś wioski.
- Aleś miły, bracie – mruknął jakby do siebie, biorąc arystokratyczny łyk herbaty.

Nanami

Z moich ust wydobyło się coś podobnego do syknięcia. -Jak do mnie mówisz to zęby na baczność i co drugi wystąp!- warknęłam szarpiąc dłońmi, by po raz kolejny spróbować swoich sił. Niestety, byłam jakby to powiedzieć... Uziemiona. Uśmiechnęłam się wrednie pociągając nosem. -Masz takie perfumy...One są przeznaczone dla samoobrony czy do atakowania?- zapytałam unosząc lekko brwi. Czułam jak coraz ciężej oddycham. Wiedziałam czyje to sprawka, ale jak na złość coś zrobili z moimi mocami. Wściekle wymierzyłam wzrok w starszego władcę. - A tak w ogóle to deblilzm jest Twoją cechą wrodzoną, czy nabytą?- Momentalnie zerknęłam na czarne smugi młodszego z parki. Dlaczego,akurat oni?!

Nanami

Było coraz mniej tlenu. Nie za bardzo wiedziałam co mam zrobić. Szybko szukałam jakiegoś rozwiązania. Kiedy chłopak był kilka milimetrów ode mnie wpadło mi coś do głowy. -Rodzice to Cię chyba na próbę zrobili!- wywarczałam, ale cały czas słabłam. W głowie mi się zaczynało kręcić... Nie chciałam ulegać, ale możliwe że jeżeli ten palant by mnie pocałował mogłabym zaczerpnąć trochę powietrza, bo obecnie się duszę. Zrobiłam więc to co pomyślała. Wiem, ze prawdopodobnie pożałuję tego, ale walczę powoli o przetrwanie!

Nanami

Idiota! Podniosłam się do siadu oddychając już spokojniej. -Wiesz co... Gdyby za powierzchnie mózgu pobierali podatek, to byś dostał rabat!- warknęłam zła starając się podnieść, ale ciężko było, więc zostałam na czworakach. Moja siostra nadal leżała płytko oddychając. Zacisnęłam pięści licząc w głowie sekundy do podniesienia się. -Gdyby głupota umiała laać,już dawno byłbyś pod sufitem, Ares'ie!- rzuciłam bez krzty szacunku.Jak ja ich nienawidzę!

Spojrzał na brata z chłodem mogącym zawstydzić Antarktydę. Odbił jego myśl cieniami, które ciasno oplatały jego kompendium wiedzy wszelakiej. Jednak przyjrzał się ich więźniom, pozwalając by całkiem przerażający uśmiech wpełzł na jego twarz. Chyba pozwoli sobie na chwilkę zabawy.
Cienie, które chwilę wcześniej otaczały jego ciało znalazły się w środku magicznej bariery, którą stworzył jego brat. Oczy Anshara zalśniły niczym świeża, wrząca krew i chwilę później nie był już w sali tronowej, ale w świecie iluzji. Pustym i szarym dobrobycie, który nie był umiejscowiony na żadnej mapie. Księżniczki rozdzielił kilometrami i kazał przeżywać swoją śmierć. Raz zadźgał je złodziej, raz zgwałcił i zarżnął zboczeniec. Krew ozdobiła szarą trawę a martwe ciała układały się w górki tuż przed oczami jego więźniów. Zawsze ubił znęcać się nad ludźmi w taki sposób. To znaczy nie tyle fizycznie, co psychicznie. Cokolwiek im zrobił musiały to poczuć jednak większą radość dawała mu myśl, że może im popsuć coś, czego już nie da się naprawić. Psychikę.

Nanami

Zabiję! Nie mogłam powstrzymać łez, ale wmawiałam sobie non stop, że to cholerne iluzje. - Masz w Tej chwili przestać! Mnie możesz męczyć psychicznie, ale masz zostawić Sarę w spokoju!- warknęłam próbując się podnieść. Zamknęłam szczelnie oczy starając się odegnać wszelkie przywidzenia i obrazy. Niech on stąd idzie... I zabierze ze sobą tego czarnego... Wyrządzą światu przysługę, ot co!

Lewitując gdzieś miedzy Sarą a jej siostrą zaśmiał się wesoło, maniakalnie wręcz.
- Możesz mówić, co chcesz, kochana. Jak na razie jedyną osobą, która może do mnie mówić jest Ares. WIEC SIEDŹ CICHO, SZLAMO! – krzyknął, a w jego oczach wzniósł się większy pożar. Z nieba spadły lodowe igły, które przyszpiliły dziewczynę do ziemi. Jednak spojrzawszy na tą drugą, Sarę, postanowił, że zadowoli się wysysaniem z nich energii. Jego klon zajął się zawieszeniem dziewczyn na krzyżu a sam Anshar stworzył tron, na którym zasiadł i wyszedł na chwilę z iluzji. Zerknął na brata i chwyciwszy nową filiżankę z herbatą powiedział.
- Przynajmniej byś zapytał – Po czym z napojem oglądał jak energia powoli opuszcza ciała księżniczek.

Nanami

Ja mu dam szlamę... Jak się w końcu uwolnię to osobiście zadźgam obu! Na razie jednak zajęłam się próbami uwolnienia. Powoli czułam jak opuszczają mnie siły. Ale kiedyś nauczono mnie, że nie wolno się poddawać! Nie odzywałam się, by oszczędzać jak najwięcej energii. Kręciło mi się już w głowie, a zmęczone ślepia spoglądały na Sarę. Mogliby ją puścić! Kolejne szarpnięcie i chwila odpoczynku. W głowie ustaliłam sobie optymalne próby uwolnienia się, bo inaczej po jakiejś minucie zemdlałabym z wycieńczenia.

Zawisłam na krzyżu w tym durnym świecie iluzji a mnie powoli opuszczały siły. Głowa mi, co róż opadała do przodu i się podnosiła. Nie mogłam stracić przytomności. Ale nie miałam już sił. Jednak coś nie dawało mi spokoju. Nie przeżyłam każdej swojej śmierć i tego, że zwisam na tym durnym krzyżu by teraz stracić bez słowa przytomność, choć pewnie to, że mnie nie wkurzyli na pewno ich męczyło.
-Nanami przepraszam to wszystko moja wina - powiedziałam cicho do siostry mając nadzieje, że mnie usłyszy. Zebrałam w sobie resztkę sił i odwróciłam głowę do chłopaka.
-Chłopi jak wy powinni być na polu nie w pałacu - powiedziałam głośno rezerwą rezerwy moich sił. Głowa opadła mi a ja nie miałam siły jej podnieść po prostu patrzyłam się w przestrzeń by po chwili stracić przytomność.

Anshar Averill

- Dobry pomysł, bracie – powiedział Anshar, całkowicie ignorując dziewczęta – Właściwie to chyba już mi się nudzi taka zabawa. Zwykli ludzie nie umieją zaspokoić mojego pragnienia zabawy. Cóż.
Świat iluzji zniknął i dla chłopaka wszystko wróciło do normy. Bynajmniej dla niego, bo z doświadczenia wiedział, co działo się z ludźmi, którzy znaleźli się w jego szponach. Wstał z tronu a na jego kiwnięcie palcem stoliczek zniknął razem z całą jego magiczną zastawą. Spojrzał przelotnie na dziewczęta i zwrócił swoje przeszywające oczy ku jedynej jego rodzinie.
- Na dziś mi wystarczy. Będę w mojej komnacie – powiedział, znikając w swoich cieniach iluzji, które przeniosły go do jego strefy prywatności. Usiadł na ogromnym łożu i wziąwszy w swe ręce księgę zaczął pochłaniać każdą literkę tekstu.

Powoli otworzyłam oczy.Świat iluzji zniknął i na powrót leżałam na podłodze w sali tronowej.Na szczęście dla mnie zauważyłam nie daleko gobelin a obok niego zasłony.Możliwe,żeby udało mi się wykrzesać kilka iskier i zająć ogniem zasłony i przytrzymać na tyle długo by się porządnie rozpalił.Skupiłam się i oczywiście do tej pory się nie ruszyłam i nie zamierzam.Więc tak skupiłam się i po krótkiej chwili pojawiły się iskry przy zasłonach a Ona praktycznie od razu zajęły się ogniem.Teraz tylko Go utrzymać.Spojrzałam na Nanami i kiwnęłam niezauważalnie głową by była gotowa na ucieczkę i żeby zbierała siły.Oczywiście ja ledwo byłam przytomna bo tych ich torturach a co dopiero Nanami.Ale musimy się stąd uwolnić

Anshar Averill

Zły Anshar wszedł do sali prawie tak samo szybko jak ją opuścił. Chcąc przywołać więcej herbaty i serniczka cienie powiedziały rzecz niemożliwą dla tego maniaka. Skończyły się zapasy w spiżarni.
Jednak zauważył coś, co jeszcze bardziej go rozwścieczyło a cienista aura zyskała na mocy, wybuchając na całe pomieszczenie i z niemiłym dreszczem gasząc płomień na ciężkich zasłonach. Z zimnym spojrzeniem podszedł do dziewczyn i złapał je za nadgarstki. Nie omierzał się użyć więcej siły niż to było konieczne i pociągnął je w swoją stronę. Z jego dłoni wyszły cienie, które ciasno oplotły więźniów i postawiły do pionu.
- Skończyła się herbata, Aresie. Zrób coś z tym a ja odeskortuję je do ich komnat. Chociaż lochy były by lepsze – powiedział do brata z twarzą nic niewyrażającą by ruszyć w stronę, z której przyszedł.
- Lepiej bądźcie grzeczne to może nic gorszego wam się nie stanie – mruknął do dziewczyn.

Po chwili stałam w pionie a oplatały mnie kleiste macki cieni,które skutecznie ograniczały moje ruchy.Spojrzałam z nienawiścią na chłopaka i splunęłam w Niego.Prosto w oko! Ha ma się talent
-poczekaj tylko aż zbiorę siły wtedy pożałujesz,że ze mną zadarłeś plepsie
Warknęłam i szarpnęłam się mocno.Byłam co prawda na wykończeniu ale musiałam wytrzymać
-Nie wiem czego od Nas chcecie ale na pewno się Wam nie uda
Warknęłam ponownie i znowu się szarpnęłam

Nanami

Byłam cicho zbierając moc. Czułam, jak z każdym oddechem staję się silniejsza. Wciągnęłam głębiej tlen znajdujący się wkoło. Kiedy stwierdziłam, że wystarczy zatrzymałam się i na kilka sekund udało mi się poluźnić całkowicie "więzy" jednocześnie wypychając z nich Sarę. Teraz była wolna. -UCIEKAJ!- krzyknęłam na co otrzymałam jedynie potwierdzające kiwnięcie. Byłam zmęczona, obolała... Powietrze to jedyna rzecz, która pozwoliła mi odbudowywać siły. Postanowiłam jednak zaryzykować i spróbować także uciec, puki młodszy z braci był zdezorientowany. Zaraz pewnie i Ares wkroczy, albo zaczyna się z nas śmiać; tak strzelam znając jego...

Ciężko mi było zostawić Nanami ale choć jedna z Nas musiała uciec i sprowadzić pomoc.Biegłam korytarzami najszybciej jak umiałam pomimo wielkiego zmęczenia.Omijałam strażników i ponownie biegłam.
-Sprowadzę pomoc ale wytrzymaj.
Mruknęłam do Nanami choć nie było Jej przy mnie.Miałam ochotę płakać za to,że ją zostawiłam ale nie miałam czasu.Musiałam sprowadzić pomoc.Po jakimś czasie dobiegłam chyba do korytarza,który prowadził do wyjścia.Przyśpieszyłam tempa choć naprawdę byłam już na wyczerpaniu

Z jego twarzy szybko zeszło zaskoczenie, które zastąpiła czysta zima. Aż w pomieszczeniu spadła temperatura. Księżniczkę Nanami oplótł jeszcze raz cieniami, które podążały za nim, gdy spokojnym chodem zamożnego człowieka szedł za tropem drugiej z księżniczek. Ukrywając się w cieniach obserwował marne działania dziewczyny, ale gdy dobiegła do głównego holu zaczął się irytować. W jednej chwili znalazł się przy niej i chwycił ją w pasie, brutalnie zarzucając na plecy.
- I kto tu teraz jest plebsem, dziewucho? Za karę nie będę już taki milutki – warknął, schodząc schodami w najciemniejsze zakamarki zamczyska. Przed jego oczami zapalały się pochodnie o niebieskich płomieniach, by skończyć swój krótki żywot za podmuchem jego czarnej peleryny. W końcu dotarli na miejsce. Do lochów. Otworzywszy jedną z cel, wrzucił do niej Sarę. Na kraty oraz resztę pomieszczenia rzucił kilka silnych barier na wypadek gdyby dziewczynie znowu do głowy wpadły różne dziwne rzeczy takie jak ucieczka.
- Posiedzisz tutaj dopóki nie zechcę inaczej. Czyli prawdopodobnie długo – rzucił przez ramię, zostawiając niedoszłą uciekinierkę samą ze sobą i używając już szybszego sposobu podróżowania, przeskoczył do jednej z opuszczonych komnat. Tych, które nie miały okien a jedynym meblem było łóżko z małą szafką. Wypuścił Nanami z cieni i tak jak w przypadku Sary nałożył na pokój bariery. Dodatkowym utrudnieniem w tym dziwnym i niepojętym dla Anshara zajęciu, jakim okazała się ucieczka od chich był łańcuch przyczepiony do łóżka, który trzymał mocno kostkę zacnej księżniczki.
- Co do ciebie to lepiej żebyś nie używała tak pochopnie swoich mocy. Możesz się od tego sparzyć, mocno sparzyć – powiedział z błyskiem czerwonych oczu. Klepnął dziewczynę w ramię i wyszedł. Teraz przynajmniej miał dwie kłopotliwe problemy z głowy. Co dalej z nimi zrobią będzie zależało tylko od jego brata, bo szczerze powiedziawszy Anshar miał w głębokim poważaniu każdą istotę oprócz jego samego i rodziny. Taki z niego miły typ.

Zostałam sama. Powoli skuliłam się opierając o ścianę plecami i siedząc na ziemi.
-Oby Nanami nic nie było - mruknęłam cicho. Oczy mi się same kleiły, ale tak czy siak nie mogłabym zasnąć. Nie miałam nawet siły by wykrzesać mały ogień. Westchnęłam cicho. Musiałam jakoś wytrzymać zwłaszcza, że było i zimno i ciemno a słychać było także biegające szczury. Ale nie bałam się najwyżej coś mnie ugryzie i tyle. Skuliłam się jeszcze bardziej i korzystając z okazji, że nikt mnie nie widzi. Pozwoliłam łzom lecieć.