Let me go, My Prince! [historyczne,romans,fantasy;4os;hetero;+18]

Nie wiem ile galopowałam ale słońce było już wysoko a ja musiałam odpocząć.Byłam gdzieś kilka godzin od zamku ale niestety ciągle Go było widać.Jeszcze czekała mnie daleka droga do królestwa mojego i mojej siostry.Tak ktoś na pewno mi pomoże.Na razie zaprowadziłam konia na polankę,gdzie nie daleko płynęła rzeczka i pozwoliłam mu odpocząć.Ciekawe,że w samym środku lasu jest polanka z rzeczką ale to nawet lepiej.
-Nanami wytrzymaj nie długo sprowadzę pomoc
mruknęłam cicho patrząc w niebo kto wie co teraz Jej robią ale wiem jedno.Na pewno Jej nie zabiją

Anshar Averill

Obrzucił spojrzeniem cudowny deser zupełnie jakby zobaczył swojego brata proponującemu mu jednoznaczną sytuację. Jednak oparł się pokusie wielkiej jak samo piekło i złapał delikatnie za rękę brata, zbliżając się do jego twarzy na niebezpieczną wręcz odległość.
- Baka. Mam ci przypomnieć, po co nam je? Przydałoby się ją złapać chyba, że już ci przeszła ochota na królestwo księżniczek – powiedział, wracając do wcześniejszej pozycji, ale bawiąc się jeszcze chwilę ręką starszego. Puścił ją po chwili żeby wstać.
- To, co? Krótka piłka.

Anshar Averill

Westchnął, powracając do swojego zimnego uosobienia. Machnął lekceważąco ręką.
- Mam zamiast brata leniwca. Ale w porządku. Może uda mi się coś zrobić z pogodą albo po prostu sam się tym zajmę – powiedział, wychodząc z sali i cienisto znajdując się pod pokojem Nanami. Wszedł jak to miał w zwyczaju bez pukania i zaszczycił księżniczkę zimnym spojrzeniem.
- Mam nadzieje, że nie będziesz jak swoja siostra i grzecznie pójdziesz za mną – rzekł, robiąc jej miejsce w drzwiach by mogła przejść.

Nanami

Spojrzałam na Anshar'a. -Przy tobie Antarktyda to tropiki...- mruknęłam zerkając na chłopaka i przechodząc spokojnie przez próg. -Powiesz dokąd się udajemy?- zapytałam mierząc białowłosego swoim standardowym spojrzeniem. Tak właściwie... Sara? Hm... Co ona nawyrabiała? Nic jej nie jest? Tyle pytań, a ja jak zawsze nie mam na ani jedno odpowiedzi...

Anshar Averill

- Dziękuje za komplement – powiedział, zaczynając iść dość żwawym krokiem –A co do pytania to dowiesz się niebawem. Twoja siostra chyba nas nie lubi w dużo większym stopniu niż można by ją o to sądzić.
Chłopak prowadził dziewczynę aż do ogromnych wrót prowadzących poza granice zamku. Otworzył prawą połowę i wykrzywił usta w grymasie. Słońca nie było końca. Wszędzie światło, którego tak nienawidził jego brat. Trzeba było też coś z tym zrobić. Anshar oparł się o framugę wrót i przymrużył oczy, szepcząc dziwne i na pewno bardzo skomplikowane zaklęcie. W jednej chwili słońce zasłoniły chmury utkane z cieni Anshara, dzięki czemu na ziemię nie spadł ani jeden promień światłości. Prawdopodobnie będzie też musiał pobawić się iluzją by odbijać resztę badziewia z nieba.

Nagle ktoś mnie złapał i podstawił do mojej szyi nóż.
-Jesteście z rozkazu tamtych idiotów?Czy ogólnie przyszliście po konia?
Spytałam spokojnie.Na szczęście podczas jazdy trochę odzyskałam siły.Akurat tyle bym mogła poparzyć rękę tej dziewczyny i uciec,wolałam jednak nie ryzykować przy próbie odzyskania konia.Dziewczyna krzyknęła i opuściła nóż ja za to walnęłam ją łokciem i popędziłam do lasu.Musiałam przyśpieszyć, choć trzeba przyznać,że poparzenie dziewczyny zabrało mi trochę energii.Mam nadzieję,że uda mi się uciec choć trochę

Anshar Averill

- Mówiłem przecież, że się tym zajmę – burknął, przyjmując rzemień. Obejrzał swojego ogiera, którego tak dawno nie dosiadał i poklepał po boku. Anshar wiązał bardzo miłe wspomnienia z tym zwierzęciem, więc nie bał się, że wsiąść na tego potężnego konia. Czekając aż brat i księżniczka usiądą, przytulił się do Akeldama, głaszcząc go po jego grzywie. Jednak szybko wyprostował się jak na księcia przystało i obserwował czujnym okiem niebo. Cóż, taka „sztuczka” nie należała do łatwych. Szczególnie, że zabierała całkiem dużo energii, ale Anshar jak zawsze uporał się ze swoimi problemami, wyciągając potrzebne atomy z jego rezerw.

To wszystko się stało za mrugnięciem oka.Na początku biegłam a tu nagle zwisam z zawiązanymi rękami,nogami i oczami.Szarpnęłam się ale więzy były mocne.
-Szlak.Zostawcie mnie wy szumowiny!
Warknęłam szarpiąc się ale nic to nie dawało.Tak czy siak dobrze,że mnie nie zakneblowali.Przynajmniej mogłam się po wyżywać na nich plując wyzwiskami.

Szarpnęłam się mocno gdy wpakowali mnie na konia a przy najmniej tak mi się zdawało
-Szlak.Najpierw porywają mnie i moją siostrę a gdy w końcu udaje mi się uciec i chce wezwać pomoc w moim królestwie to po drodze Was spotykam i znowu zostaje porwana!Jak nie wierzycie spójrzcie na pierścień na moim palcu.Nie mogę Go zdjąć a On na dodatek trzyma moje moce w szachu.
warknęłam.Szlak najpierw jedno porwanie teraz drugie.Mam tego dosyć! Ostatnio mam na prawdę okropnego pecha

Anshar Averill

Spojrzał na brata w dość jednoznaczny sposób i pokręcił głową.
- Nie wierzysz w moje możliwości – Raczej stwierdził niż zapytał. Wzruszył ramionami i skupił się na drodze, jaką mogła pojechać uciekinierka. Jednak nie zmienia to faktu, że poczuł się nieco urażony.

Nanami

Wzięłam od Aresa Linę. Spojrzałam na konia głaszcząc przez moment wierzchowca po pysku. Słuchałam rozmowy braci intensywnie nad czymś myśląc. Hmm... Wsiadłam na grzbiet zwierzęcia trzymając lejce nie za mocno, ani nie za słabo. W końcu nie chciałam spaść... Przymknęłam oczy wsłuchując się w "mowę" wiatru. Wiedziałam już gdzie dokładnie jest Sara. Tylko czy im powiedzieć?

Szarpnęłam się ponownie i zagryzłam wargę
-Możecie wierzyć lub Nie ale Jestem Saraya Aella.Jedna z władczyń Merratrisu.Ja i moja siostra zostałyśmy uprowadzone gdy jechałyśmy tu na konferencje pokojową.Nie wiem ile Nas trzymano w tamtym zamku ale torturowano Nas.Może nie wygląda teraz ta sukienka jak od krawca ale dotknijcie tego co zostało.To najprawdziwszy jedwab.A na moim ramieniu jest znamię,które dowodzi moim słowom.A jeśli do prawda,że nasz kraj przejęli Ci idioci to to naprawdę smutne wieści.Przykro mi,że tak się stało
powiedziałam cicho a z moich oczu poleciały łzy.Nasz kraj w niewoli.To niemożliwe.Proszę niech ktoś mnie obudzi bo najwidoczniej śnie koszmar i nie mogę się z tego wyrwać

Nagle coś sobie przypomniałam.Mam nadzieję,że tamten idiota nie zniszczył Go jak mnie torturował w lochach.zaczęłam kręcić głową i tak! Usłyszałam brzękanie wisiorka
-No to to ostatni dowód jaki mogę Wam pokazać.Na szyi mam zawieszony wisiorek.łatwo możesz Go zdjąć przez głowę.Jest cały ze srebra i białego złota i z wytłoczonym Herbem rodziny.Czy dziewka miała by coś takiego?
Spytałam mając nadzieję,że tym razem mi uwierzą
-Proszę.Nie proszę o uwolnienie ale spójrzcie na to.Naprawdę chce ratować moją siostrę.Skoro królestwo jest w niewoli tylko Ona mi pozostała

Anshar Averill

- Niepotrzebnie się martwisz – powiedział, zerkając w to samo miejsce, co jego brat. Właściwie to nie wiedział dokładnie, co się działo, ale samo to, że ktoś kręcił się tak blisko zamku to było dla niego przegięcie. Czyż to miejsce nie sprawiało, że ludzie stawali w miejscu z przerażenia? Sam wygląd niczego nie mówił, ale w środku mieszkało prawdziwe „zło”.
- Ciekawe, kim mogą być nasi kochani goście? – zapytał jakby siebie automatycznie przełączając się na tryb nieprzyjemny. Ostatnio miał niedobór rozlanej krwi, oczywiście czyjejś.

Masakra ja przerzucona przez grzbiet konia a On na pełnym galopie.Zaczynałam mieć powoli nudności.Jeszcze bałam się by wisiorek mi się nie zgubił w czasie jazdy
-Dlaczego jedziemy na pełnym galopie? Nie mów,że już mnie gonią.Błagam ja nie chce być znowu torturowana.
powiedziałam starając się utrzymać na koniu.Miałam wrażenie,że zaraz spadnę

Zatrzymały się dopiero za niewielkim bagnem, którego środek zajmował mały domek z kładką prowadzącą do brzegu. Brunetka czym prędzej zeszła z konia, wzięła więźniarkę na plecy by po chwili położyć ją na ziemi. -Ani mi się waż ruszać- rzuciła zabierając konia kawałek dalej. Wydawało się, jakby zniknął za drzewem.
Dziewczyna wróciła, kopnęła księżniczkę aby po chwili ponownie wziąć ją na plecy. -A spróbuj mi się teraz odezwać- po sypiącej się kładce, ryzykując wpadnięcie do brązowej lury, wparowała do domku. Rzuciła dziewczynę pod ścianę i schowała się koło niej, wypatrując przez niewielkie okno.
Nadjechali.
Ares jak zawsze dumny i straszny, Anshar spokojny, przygotowany... nikogo bardziej od nich mrożącego krew w żyłach nie widziała. Nie licząc Cronosa. Tej trójki bała się najbardziej.
Mimo to dziewczyny, która z nimi była, nie poznawała.